دیگو مارادونا ؛ رویایی که همه آرزوی تبدیل شدن به آن را دارند

در طول تاریخ همواره فوتبالیست هایی بودند که قدرت خود را در مستطیل سبز به رخ می کشیدند؛ برخی معتقدند آن ها افرادی آسمانی هستند که موجب ارتقاء سطح این ورزش شدند و غیرممکن ها را ممکن کردند. این بازیکنان به معیاری برای داوری کردن درباره بازیکنان آینده تبدیل می شوند. یکی از آن بازیکنان، دیگو مارادونا است.

دیگو مارادونا ، ستاره تاریخ فوتبال

دیگو آرماندو مارادونا فوتبالش را به طور حرفه ای در سن ۱۵ سالگی و در باشگاه آرجنتینوس جونیورز آغاز کرد. او پس از گذشت تنها ۲۵ روز، نخستین گل خودش در سطح اول فوتبال آرژانتین را در حالی که تنها ۱۶ سال سن داشت به ثمر رساند. دیگو مارادونا پنج سال در آرجنتینوس حضور داشت و بین سال های ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۱ موفق شد در ۱۶۶ بازی، ۱۱۶ گل برای این تیم بزند. دیگو در سال های آغازینش افتخار باشگاهی ای به دست نیاورد اما موفق شد رکورددار بیشترین گل زده طی یک فصل در آرجنتینوس جونیورز شود و با استعداد بالایی که داشت بهترین بازیکن سال ۱۹۷۹ و ۱۹۸۰ فوتبال آمریکای جنوبی شد. پس از دوران درخشان مارادونا در آرجنتینوس، باشگاه مورد علاقه دوران کودکی اش بوکا جونیورز، دیگوی ۲۰ ساله را به خدمت گرفت؛ او در نخستین بازی اش برای بوکا دو گل زد و فصل را با ۲۸ گل زده در ۴۰ بازی به پایان برد. مارادونا، در تنها فصل حضورش در بومبونرا موفق شد به قهرمانی لیگ برتر آرژانتین برسد و تنها افتخار داخلی اش را به دست آورد. پس از این موفقیت ها، او با انتقالی که رکورد نقل و انتقالات دنیای فوتبال را در آن زمان شکست، به اروپا رفت. اولین باشگاه اروپایی که از نعمت حضور این فانتزیستای مستعد در تیمش بهره مند شد، بارسلونایی بود که در سال ۱۹۸۲ با پرداخت ۵ میلیون پوند او را از بوکا جونیورز به خدمت گرفت. سی و هشت گل زده، آماس کبدی، مصدومیت سنگینی که سلامت او را به خطر انداخت، قهرمانی در کوپا دل ری و مشاجره با پادشاه اسپانیا در بر گیرنده دوران دوساله پر فراز و نشیب مارادونا در بارسلونا بود.

بعد از اینکه فعالیت های خارج از زمین مارادونا، شهرتش را لکه دار کرد، باشگاه اسپانیایی تصمیم به فروش شماره ۱۰ خودش گرفت. سپس ناپولی با پرداخت ۶.۹ میلیون پوند و شکستن رکورد نقل و انتقالات فوتبال جهان، دیگو مارادونا را به ایتالیا آورد. به محض ورود دیگو به ناپل، بین او و هواداران رابطه عمیقی شکل گرفت؛ آن ها عاشقانه دیگو را می پرستیدند و او هم پاسخ علاقه آن ها را در زمین به خوبی می داد. این رابطه فوق العاده هفت سال دوام آورد. شهری که بیشتر به خاطر هنر و فرهنگش شناخته می شد پس از آن به سبب مارادونا به یاد آورده می شد. کاپیتان آرژانتینی ناپلی ها آن ها را به قله فوتبال ایتالیا رساند و به سلطه تیم های شمال کشور بر سری آ پایان داد. با این حال شرارت و تاریکی همواره در اطراف او وجود داشت. مارادونا در فصل ۸۷-۱۹۸۶ ناپولی را به نخستین اسکودتوی تاریخش رساند و در همان فصل کوپا ایتالیا را هم به دست آورد. اولین جام اروپایی او هم با قهرمانی در جام یوفای ۱۹۸۹ به دست آمد و فصل بعد ناپولی بازهم اسکودتو را فتح کرد. مارادونا در تمام فصول حضورش در ناپولی بهترین گلزن تیم شد و در فصل ۸۸-۱۹۸۷ عنوان آقای گلی سری آ را هم به دست آورد. شرارت و تاریکی موجود در شهر ناپل، اما سرانجام دامن گیر دیگو مارادونا شد. تاثیر مارادونا در ناپولی فراتر از جام ها و پیروزی ها بود؛ او این باشگاه را در اروپا صاحب احترام و افتخار کرد. مارادونا به تیمی متوسط پیوست و آن ها را به یکی از ترسناک ترین و قابل احترام ترین تیم های اروپا تبدیل کرد. پس از جدایی او از ناپولی، این باشگاه به پاس خدمات این مهاجم آرژانتینی شماره ۱۰ خودش را بازنشسته کرد.

پس از مسائل پیروی اعتیاد به مواد مخدر و نقش داشتن در چندین فساد دیگر، دیگو مارادونا از ناپولی جدا شد تا برای مدت کوتاهی در سویا بازی کند. او سپس به کشورش برگشت و برای تیم نیوولز اولدبویز بازی کرد و در نهایت فوتبالش را در پیراهن عشق اولش بوکا جونیورز به پایان رساند. در جام جهانی ۱۹۸۶، دیگو مارادونا تیم ملی کشورش را یک تنه قهرمان جهان کرد. در مکزیک، عملکرد دیگو مارادونا فراتر از حد انتظار بود و مهاجم آلبی سلسته با ۵ گل زده و ۵ پاس گل، نقش به سزایی در مجموع ۱۴ گلی که آرژانتین در این تورنمنت به ثمر رساند ایفا کرد. آرژانتین در حالی قهرمان جام جهانی شد که دیگو مارادونا در دیدار یک چهارم نهایی آن مسابقات برابر انگلیس زننده بهترین گل تاریخ فوتبال بود؛ تنها ۱۰.۸ ثانیه، ۴۴ گام و ۱۲ لمس توپ کافی بود تا یکی از زیباترین و هنرمندانه ترین گل های تاریخ این ورزش به ثمر برسد. در آن بازی همچنین شاهد گل مشهور دستِ خدا بودیم؛ از این رو هواداران آرژانتین نمی دانند که باید کدام گل این بازی را به دیگری ترجیح دهند. کمک داور این مسابقه پیش از اینکه مارادونا گلِ قرن را به ثمر برساند، تیم انگلیس را نابود کرد و توپی که دیگو با دست وارد دروازه سه شیرها کرد را خطا نگرفت. مارادونا در بازی اش شور و اشتیاق بسیاری به تماشاگران منتقل می کرد و همواره برای رسیدن به دستاوردهای فوق العاده، رقیبانش را از پیش رو بر می داشت.

عملکرد دیگو مارادونا در تیم ملی آرژانتین نیز فوق العاده بود و قطعا نمی توانست بهتر از این باشد. او نخستین بازی ملی اش را در ۱۶ سالگی انجام داد و به تیم ملی جوانان آرژانتین برای قهرمانی در جام جهانی جوانان ۱۹۷۹ کمک کرد. با این حال مارادونا در تمامی تورنمنت ها چنین عملکردی نداشت. اخراج او برابر برزیل در جام جهانی ۱۹۸۲ پایان تلخی برایش در این جام رقم زد. بدن مصدوم دیگو توانایی درخشش در فینال جام جهانی ۱۹۹۰ برابر آلمان که به وقت های اضافه کشیده شد را نداشت و به این ترتیب آرژانتین قهرمانی را از دست داد. او همچنین در میانه های جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا و با مثبت اعلام شدن تست اعتیادش از مسابقات اخراج شد. تعریفِ توصیف نشدنی ها، غیرممکن است. برای مردم آرژانتین، دیگو آرماندو مارادونا الهه ای آسمانی است و برای سایر تماشاگران و عاشقان این بازیِ زیبا، او بازیکنی است که همه ما آرزوی تبدیل شدن به آن را داریم.