خوزه لوئیس چیلاورت ؛ دروازه‌بانی گلزن با روحیه‌ای درنده‌خو

خوزه لوئیس چیلاورت ، گلر یک متر و ۸۸ سانتی‌متری متولد شهر لاکِ پاراگوئه است. این دروازه بان افسانه‌ای بیشتر بخاطر توانایی‌اش در گلزنی از روی نقطه پنالتی و ضربات آزاد به یاد آورده می‌شود و از این رو با روجریو سنی مقایسه می‌شود.

خوزه لوئیس چیلاورت دروازه بان بزرگ پاراگوئه

خوزه لوئیس چیلاورت همچنین تنها دروازه بان تاریخ فوتبال جهان است که موفق به ثبت هت‌تریک در یک بازی شده است و بعد از سنی گلزن ترین دروازه بان تاریخ فوتبال محسوب می‌شود. چیلاورت به سبب خلق و خوی تندش لقب “El Buldog” را هم دریافت کرده بود. او طی دوران حضورش در تیم‌های اسپورتیوو لوکنو، گوارانی، سن لورنزو، رئال ساراگوسا، ولز سارسفیلد، استراسبورگ و پنارول موفق به کسب ۱۲ جام باشگاهی شد که در بین آن‌ها می‌توان به قهرمانی او در کوپا لیبرتادورس و کوپا اینترکونتیننتال سال ۱۹۹۴ اشاره کرد. علاوه بر این‌ها چیلاورت سه یار برنده کلاسورا و یک بار برندۀ آپرتورای آرژانتین شد و در لیگ های برتر اروگوئه و پاراگوئه هم سابقه یک قهرمانی را در کارنامه دارد. چیلاورت همچنین در سال ۱۹۹۶ مرد سال فوتبال آرژانتین و آمریکای جنوبی شد و در تیم منتخب جام جهانی ۱۹۹۸ و سال ۲۰۰۱ فیفا هم قرار گرفت، علاوه بر این نام این دروازه بان پاراگوئه‌ای در بین ۱۰۰ بازیکن برتر تاریخ از نگاه مجله ورلدساکر هم به چشم می‌خورد. «برو کنار، من می‌خواهم تا این ضربه را بزنم!» این کلمات به تندی توسط یک دروازه بان گفته می‌شد. این دروازه بان خوزه لوئیس چیلاورتی بود که کمتر کسی راه او را در پیش گرفته است. فریادهای چیلاورت، بازیکنان تیم را هم به این خودباوری می‌رساند که او توانایی انجام این کار را دارد.۲۰ سال پیش، وقتی که دیوید بکهام در یک عصر آفتابی جنوب لندن آن شوت مشهورش را به گل تبدیل کرد، به عنوان یکی از استعدادهای آینده‌دار فوتبال انگلیس به مردم این کشور معرفی شد. هرچند که یک سال قبل تر چیلاورت این کار را انجام داده بود. او روی یک ضربۀ آزاد از فاصله ۶۰ یاردی دروازه جرمن بورگس دروازه بان ریور پلاته را باز کرد؛ خوزه لوئیس چیلاورت بعدها این گل فوق العاده‌اش را اتفاقی خواند و طی مصاحبه‌ای گفت:

اگر ۱۰۰۰ بار دیگر هم آن ضربه را بزنم نمی‌توانم به آن شکل گلزنی کنم.

او به شکل بیرحمانه‌ای در تمرینات، ضربات آزاد را تمرین می‌کرد و بعد از پایان هر جلسه‌، بیش از ۱۰۰۰ ضربۀ آزاد می‌زد. این تمرینات به او در راه به ثمر رساندن بیش از ۶۰ گل باشگاهی و ۸ گل ملی کمک کردند. با این حال تأثیر او به روی تیمش بیش از این حرکات نوظهورش بود. چیلاورت با وجود شخصیت هیجانی و عصبی‌اش به یکی از مهم‌ترین بازیکنان تیم طلایی پاراگوئه در دهۀ ۱۹۹۰ تبدیل شد. بعد از صعود غیرمنتظرۀ پاراگوئه به جام جهانی ۱۹۵۸ سوئد، آن‌ها خیلی زود از این رقابت‌ها کنار رفتند؛ آلبی روخا طی ۴۰ سال بعدی تنها یک بار موفق به صعود به جام جهانی شد. آن‌ها همچنین موفق شدند در کوپا آمریکای ۱۹۷۹ به قهرمانی برسند و پس از آن، نسل طلایی پاراگوئه آرام آرام ظهور کرد، نسلی که ستارگانی نظیر کارلوس گامارا و فرانسیسکو آرسه را در خودش می‌دید و رهبر آن خوزه لوئیس چیلاورت بود. شخصیت‌های منزوی و کناره‌گیرِ دروازه بانان موجب این شده است که تنها تعداد کمی از بازیکنانی که شماره یک به تن می‌کنند بازوبند کاپیتانی را به بازو ببندند و دو وظیفۀ بزرگ را در زمین به عهده گیرند و به اسطوره تیمشان تبدیل شوند؛ دروازه بانانی نظیر دینو زوف، پیتر اشمایکل، اولیور کان و لِو یاشین با قبول این مسئولیت بزرگ همواره به عنوان اسطوره تیم‌هایشان به یاد آورده می‌شوند. خوزه لوئیس چیلاورت هم به جمع آن‌ها پیوست و تاثیرگذاری‌اش در تیم ملی پاراگوئه را افزایش داد؛ او با وجود اینکه سه بار بهترین دروازه بان سال جهان شد و دو بار در جام‌های جهانی کاپیتان تیم ملی کشورش بود، هرگز در تیم‌های بزرگ فوتبال اروپا بازی نکرد.

چیلاورت در عوض سه فصل را در سطح اول فوتبال اروپا و تیم‌های رئال ساراگوسا و استراسبورگ سپری کرد، او حتی با این تیم فرانسوی به لیگ دوی فرانسه هم رفت و از آن‌ها جدا نشد. این درحالی بود که چیلاورت پیش‌تر با استراسبورگ به لیگ یک صعود کرده بود و با گلزنی در ضربات پنالتی کاپ دو فرانس مقابل آمیان، تیمش را به قهرمانی در این جام هم رسانده بود. بعد از اینکه او کشورش را در سن ۲۰ سالگی ترک کرد، بیشتر دوران فوتبالش را در آرژانتین و علی‌الخصوص باشگاه ولز سارسفیلد پشت سر گذاشت و موفق شد تا با این تیم به قهرمانی لیگ برتر آرژانتین برسد و در کوپا لیبرتادورس هم قهرمان شود. چیلاورت همچنین در این تیم به سبب شخصیت منحصر به فردش بسیار مورد تحسین قرار گرفته است. شخصیت خاص چیلاورت موجب درگیری او با فائوستینو آسپریلا، دیگو مارادونا و روبرتو کارلوس طی دوران بازی‌اش شد. درگیری چیلاورت و روبرتو کارلوس در جریان دیدارهای انتخابی جام جهانی ۲۰۰۲ بود و جریمه خوزه لوئیس چیلاورت موجب از دست دادن دیدار نخست پاراگوئه در جام جهانی ۲۰۰۲ کره و ژاپن شد.

او بعداً اذعان کرد که کارلوس به او توهین نژادی کرده بود و آن دیدار برزیل و پاراگوئه را به جنگ تریپل آلیانس که در قرن نوزدهم بین دو کشور شکل گرفته بود تشبیه کرد. جالب اینکه نفرت مردم این دو کشور از هم نیز از آن جنگ نشأت می‌گیرد. با وجود چنین شخصیت تندی، اما چیلاورت همواره از احترام خاصی برخوردار بوده است. چیلاورت که تا ۷ سالگی با پای برهنه فوتبال بازی می‌کرد، یک بار به دلیل انتقاد یک هوادار از نحوه دروازه بانی‌اش به شدت از او ناراحت شد و این خشمش به درگیری هم منجر گشت. با این حال او محرومیت‌هایش را پشت سر گذاشت و از جنگیدن برای تبدیل شدن به بازیکنی درجۀ یک دریغ نکرد. چیلاورت همچنین از بازی برای تیم ملی فوتبال کشورش در کوپا آمریکای ۱۹۹۹ که به میزبانی خود پاراگوئه برگزار می‌شد امتناع کرد؛ دلیل این کار او اعتراض به به سرمایه‌گذاری در فوتبال به جای سرمایه‌گذاری در بخش آموزش کشور بود. او علاوه بر این مدیران کنمبل (کنفدراسیون فوتبال آمریکای جنوبی) را به فساد متهم کرد. بسیاری از فوتبالیست‌ها تلاش کردند تا به جایگاه او برسند، اما در فوتبال پاراگوئه خوزه لوئیس چیلاورت نمونه‌ای غیر قابل تکرار است.